Hallo Allemaal,

Onderuitgezakt met enorme spierpijn maar voldaan zit ik nu op de bank om mijn laatste verslag te maken. Wat een geweldige dag was het gisteren en met een waanzinnige opbrengst voor de hartstichting die we konden overhandigen op een ludiek manier. De mooiste check ooit, kijkt even naar de foto waar het moment van overhandiging naar de Hartstichting is vastgelegd met daarop het definitieve bedrag. Het zal gebruikt worden om te zoeken naar signaal stofjes die vroegtijdig een opkomende hartaanval kunnen signaleren. De onderzoekers zullen er blij mee zijn en fijn dat jullie dit ondersteunen.
Dan de dag zelf, de 1e verrassing kwam de dag ervoor, een Fries die naar een slaapplaats zocht ivm de vroeg start. Wanhopig vroeg hij op Facebook naar een plek om te slapen, alle hotels zaten vol met een flink deel van Duitsland dat nog altijd met vakantie is. Marleen en ik keken elkaar aan en hebben hem uit de brand geholpen en hebben er zeker geen spijt van. Leuke en gezellige mensen, het was een prima onverwachte avond. Met zijn alle ontbeten om 4.00 uur in de ochtend en toen de rit naar Hoek van Holland. De auto’s afgeladen met alle spullen. Dit alles in de stromende regen met enorme windvlagen. We konden niet al te snel rijden, aquaplaning was een echte mogelijkheid maar bereikten netjes het strand. Het was maar goed dat we thuis de surfpakken hadden aangetrokken, in de stromende regen met knetterharde vlagen (30-36knts) moest de kleinste kite worden opgezet, dit hadden ze niet opgegeven. Netjes op tijd kon het shirt en de plaatjes worden opgehaald, nodig voor de registratie en het bijhouden van de stops. Toen begon de schippersmeeting (foto hieronder) waar we een briefing kregen over het gedrag, het budystyeem voor de veiligheid en de nodige obstakels onderweg. Het werd snel duidelijk dat de laatste etappen het moeilijkste zou worden ( dat dacht iedereen al, maar om andere redenen) met alle steekdammetjes die vlak onder het water zaten.

Ik moest vertrekken in Groep 5 en het was de bedoeling dat we bij elkaar zouden blijven tot het eind, op de foto kan je zien dat de start letterlijk plaatsvindt tijdens het ochtendkrieken, de zon begon net op te komen en de wind was helaas afgenomen naar zo’n 20 knopen. Daar stond ik dan met mijn kleine vliegertje, het zou net aan worden en hij moest vooral niet verder afnemen. Gelukkig had Tobias, de man die voor (site)surfers de voorspelling gemaakt een constante wind voorspeld met zo’n 22 knts voorspeld en daar vertrouwde ik dan maar op.
Het 1e stuk tot en met Zandvoort zou een thuiswedstrijd zijn, erg bekend dus hup op weg met mijn groep. Het bleek al snel dat er paar bijzaten die zo snel mogelijk naar het eind wilden en hun krachten wilden sparen, verder een groep die heel speels was en alle trucs uit de doos haalden om te laten zien hoe goed ze waren. 30 Minuten verder dus twee groepen en iemand ertussen (ik dus). Voor de eerste keer van mijn leven voer ik met voetbanden op mijn surfboard en die zaten goed in de weg, worstelend met een iets te kleine kite en dus veel sturen kwam ik toch nog goed vooruit en kwam snel onze clKijkduinclub in zicht. De golven begonnen vanaf dat moment mooi te lopen zodat ik vrolijk mijn bochten kon maken en golf op en af kon rijden. 1 Ding was me duidelijk, die straps gingen eraf, eerst even de haven van Scheveningen passeren wat makkelijk ging want de zeegang viel mee. Vrij snel kwamen ik bij de 1 e stop in Scheveningen op bezoek bij een bekende club “Het Jumpteam” waar ik ook vele jaren gast ben geweest in het verleden. Mijn stempels gehaald, snel gedronken en een schroevendraaier gebietst wat het einde voor de voetbanden betekende. Dan maar onverstandig strapless varen, volgens de kenners zou het een opgave zijn, voor mij voelde het als een verlossing en vanaf dat moment ging het echt lekker.

In een no time was ik de Scheveningse pier voorbij en kon ik heerlijk golfrijden op de Wassenaarse slag tot Noordwijk in zicht kwam. Ook hier gestempeld en na wat gedronken te hebben snel weer door richting IJmuiden. Een lang traject langs de Langeveldseslag. Een prachtig ongerept duingebied en echte aanrader als je een mooie wandeling in de duinen en langs het strand wil maken. Met de kite was het nog steeds net aan, maar de voorspelde 22 knopen haalden we niet. Tobias zat er naast en dat gebeurt niet veel, dus het bleef flink werken met de kite om vooruit te blijven gaan. Na een prachtige tocht werd IJmuiden bereikt. De persoon die ooit bedacht heeft dat strandhuisjes een mooie oplossing betekenen en ze de natuur geen geweld aandoen moet hier eens gaan kijken. Eeuwig zonde al die lelijke huisjes, geef mij de Langevelderslag maar, Voorbij Zandvoort is het niet om aan te zien.

Om 11.00 uur kon ik me melden in IJmuiden de 1e 70 km zaten erop en mij wachtte een lekker lunch met pasta salade. Ik weet niet wat ze hebben gedaan of dat het de inspanning was, maar het smaakte voortreffelijk. Blijkbaar was ik niet de enige die het lekker vond, een aantal jonge honden (kitesurfers) likten letterlijk het bord af. Tot op dat moment was het relatief koud geweest, maar rond 12.00 uur wachtend op de bus die ons langs de zeehaven van IJmuiden zou brengen brak de zon door. Geweldig, we konden ons allemaal opwarmen in die 10 minuten wachttijd. We hadden een uiterst klantvriendelijke ( ontzettend grove grafbak) buschauffeur die blijkbaar niet wist dat hij 100 kitesurfers ging vervoeren. Al die troep met zand in zijn bagageruimte, daarnaast die mannen met wetsuits en zand eraan in zijn mooie touringcar. Het was hem wel duidelijk dat wegrijden zonder ons geen optie meer was, dus meesmuilend mochten we erin. Allemaal onze pakken zo goed mogelijk schoon gemaakt, maar een paar kg zand is er wel achter gebleven, de geluksvogel kreeg het voor niets.

Om 13.45 stonden we allemaal met opgepompte kites weer op het strand, ik had nu wel mijn 10 meter gepakt en weg waren we. Op naar Camperduin. Ditmaal zouden de trips wat langer zijn en de kramp begon duidelijk op te spelen bij de nodige surfers. De valpartijen namen toe het enthousiasme van sommige jonge knapen met hun truc’s liep duidelijk terug. Het 2e deel van mijn groep met deze mannen had nu weer aangesloten, ik was dus niet meer alleen ( voelde ik me sowieso niet met al die anderen) en gezamenlijk maakten we tempo. De wind nam weer toe en de golven liepen op, er stonden flinke bakken maar helaas loopt de kust daar zodanig dat de wind recht uit zee kwam, dus golfrijden stelde niet veel voor. 1 Golf en je was weer op het strand. Snel bereikten we het Camperduin waar een lekker stuk appeltaart voor ons allemaal stond te wachten, die ging er nu wel in. 15 Min later weer gestart, veel tijd hadden we niet om Den Helder te halen, de langere stop en busrit drukten op de tijd. Zelf voelde ik me prima, maar bij mijn collega’s merkte ik dat de kramp flink aan het toeslaan was. Een dame kon nog amper lopen, maar had nog wel 30 km te gaan. We hoorden van de 1e uitvallers, tot zover allemaal met materiaal pech. Het 1e stuk ging lekker, het was vloed dus die verrekte golfbrekers lagen onder water en waren moeilijk te zien dus maar ruim uit de kust op zee gaan varen bij de 2 bank. Als ik al dacht dat de golven hoog waren bij IJmuiden, hier waren ze enorm voor de wind die er stond maar ontzettend leuk want de kust buigt wat af dus konden we lekker golfsurfen zolang we op deze 2e bank bleven. Bij het 2e deel van mijn groep was de fut eruit, geen sprong werd meer gemaakt, ze zaten nu op een overlevingsstand terwijl ik strapless nog de nodige lol had, heerlijk om te zien dat die jonge knaapjes moeten leren om te doseren en vooral het juiste te eten.

Voor ons ging iemand onderuit en werd oppakt door een golf de wasmolen in. Arme vent, zijn kite donderde in het water en de golf die erin sloeg trok hem gelijk mee onder water een flink aantal meters vooruit. Proestend kwan hij even later weer boven, zijn board was hij verloren, en met zijn kite binnenste buiten gedraaid had hij duidelijk hulp nodig. Mijn buddy pikte zijn board op uit het water en ik heb zijn kite gepakt en naar het strand gebracht. Hij was kapot, had kramp en moest duidelijk op adem komen. Zijn lijnen uitgelopen en weer goed bevestigd en hem er attent op gemaakt dat we de vuurtoren van Texel konden zien, het dus niet ver meer kon zijn. Na zijn laatste moed verzameld te hebben is hij meegekomen. Intens blij dat het inderdaad nog maar een paar km’s bleken te zijn.

Toen de finish, het ging nog steeds lekker en gelukkig om de bocht bij dat verlaten oord was de zee een stuk rustiger. Wat een leuke aankomst, Marleen, Evelien, Marco en Eric stonden er naast het aankomst comité met een flinke bos bloemen en de dik verdiende zoenen voor de overlever.

Ik heb een geweldig leuke dag gehad, ben heel blij met jullie bijdragen en de steun die we hiermee geven aan de Hartstichting en hun onderzoek. Bedankt voor jullie support, de steun tijdens de downwinders, de voeding en trainingsadviezen, erg gewaardeerd en naar Marleen de support als ik alweer afwezig was om te trainen.

Groet,

Harold